Ocena #037

Blog: The Story of Ramona

Oceniająca: Carolle

Autor: ramoncia

Pierwsze wrażenie 23/24

     Zanim przystąpię do pisania oceny, na blogu bywam już parę razy. I za każdym razem zatrzymuję wzrok na cytacie z nagłówka. To on przykuwa najwięcej mojej uwagi i od pierwszego spojrzenia na niego mam ochotę przeczytać choć kawałek najnowszego odcinka (czy rozdziału, jakkolwiek to nazwać) o wspomnianym odrębnym świecie, do niczego niepodobnym.

     To fakt, że szata graficzna bloga nie jest zbyt wymyślna, i może nie wyszła spod skrzydeł mistrzyni szabloniarstwa, ale intryguje mnie. Może właśnie taki był zamiar autorki — nie iść na łatwiznę i nie pozostawiać bloga niedokończonego, ale również nie oddawać go w ręce osoby z bloga graficznego. Dzięki temu powstało coś prostego, minimalistycznego, po prostu ciekawego. Autorka zadbała o każdy szczegół — wyjustowała tekst, postarała się o pasującą do siebie kolorystykę i sprawiła, że na blogu panuje porządek. I właśnie to wszystko zachęca mnie do czytania: to, że widzę wkład autorki w każdy, nawet najmniejszy szczegół.

     Tytuł bloga, który znajduje się i na belce, i na nagłówku mówi to samo — The Story of Ramona, co moglibyśmy przetłumaczyć na polski jako Historia Ramony. Nie rozumiem, czemu tytuł jest w języku angielskim, skoro całe opowiadanie autorka pisze po polsku. Chyba że tak po prostu lepiej według ciebie brzmi, ramonciu?

     Historia Ramony nie może być niczym innym jak opowiadaniem o życiu Ramony — tutaj głównej bohaterki. Tytuł nie mówi nic więcej, nie ma w sobie żadnego ukrytego znaczenia, jest prosty. Wygląda to dość fajnie, ponieważ zamiast w tytule, gdzie możemy tylko domyślać się, o co chodzi, wszystko na temat opowiadania wyjaśnione jest w zakładce „Na wstępie”.

     W oczy rzucają mi się dwa kółka umieszczone prawie na samym dole bloga po prawej stronie. Jedno z nich mówi: „Konsultant do spraw bicia ludzi”, a drugie: „Risercz jest dla słabych”. Myślę nad nimi trochę czasu, ale nie potrafię nic wymyślić. Jaki mają mieć przekaz? I czy to było zamierzone, żeby umieścić je w „Ocenkach” (przez co mogą mieć z nimi coś wspólnego)?

Grafika 20/23

     Szablon, tak jak już zostało to wspomniane przeze mnie na początku oceny, prezentuje się naprawdę nieźle. Gdy przypatruję się bliżej nagłówkowi, znajduję parę niedociągnięć, które ja bym poprawiła. Jest to przede wszystkim sposób, w jaki został on wykończony: jego krawędzie zostały wygładzone i zaokrąglone, co, nie wiem, mnie po prostu nie przypada do gustu. Dodatkowo nie podoba mi się czcionka tytułu oraz fakt, że cytat po prawej stronie nie ma w sobie polskich liter. Biorąc jednak po uwagę całokształt, grafika naprawdę przypada mi do gustu.

     Gdy zjeżdżam wzrokiem niżej, widzę informację od autorki, a dopiero pod nią kolejny cytat: „Wyobraź mnie sobie. Nie zaistnieję, jeśli mnie sobie nie wyobrazisz”. Pochodzi on z „Lolity” autorstwa W. Nabokova (w tłum. Michała Kłobukowskiego) i jest jednym z trzech mott The Story of Ramona. Podoba mi się tak samo jak jego poprzednik z nagłówka. Tym razem myślę, że te słowa mógłby powiedzieć któryś z bohaterów opowiadania, na przykład Ramona, prosząc, abyśmy ją sobie wyobrazili, bo inaczej nie będzie mogła zaistnieć — cokolwiek miałoby to znaczyć, pomysłów na to jest wiele.

     Podoba mi się, że ramoncia dobrała do czarnego tła jasną, szarą czcionkę. Dzięki temu treść odcinków i tło kontrastują ze sobą, a mnie od razu czyta się o wiele lepiej, niż gdyby tekst był — przykładowo — zielony czy niebieski, albo chociaż ciemniejszy.

     Cieszy mnie również fakt, że główny tekst na blogu został wyjustowany. Pamiętaj, ramonciu — już zwracając uwagę na te najdrobniejsze szczegóły — że gdy nie będziesz pozostawiać „i”, „a”, „że” etc. na końcu linijki, tekst zyska na estetyce. To jednak pozostawiam tobie.

     Szczerze mówiąc, chyba jedynie tytuł na nagłówku odzwierciedla trochę treści w wyglądzie bloga. Nic innego nie mówi mi o charakterze opowiadania, które znajduje się na tej stronie. Dlatego dobrze, że powstała zakładka „Na wstępie”.

     Wygląd nie przeszkadza w czytaniu bloga, wszystko jest przejrzyste. Strona nie jest przepełniona dodatkami, a przynajmniej ja odnoszę takie wrażenie.

Treść 89/92

*Fabuła/Akcja 27/28

     Przez pierwsze dziesięć rozdziałów miałam mieszane uczucia co do utworu, który zaproponowała mi ramoncia. Wiele wątków pozostawało dla mnie tajemnicą, postacie się mieszały, miałam dużo luk i pytań, na które nie znajdywałam odpowiedzi. Dopiero później, po dziesiątym rozdziale, wszystko zaczęło się przede mną otwierać. Zgaduję, że był to zamierzony ruch autorki.

     Pierwszy raz od jakiegoś czasu spotkałam się z opowiadaniem typowo refleksyjnym — choć nie do końca, bo, jak autorka podkreślała, jest w nim wszystko — które poruszyło tematy takie jak patologia rodzinna (o ile mogę nazwać to w ten sposób, mam nadzieję, że się nie obrazisz) czy problemy psychiczne; które pokazało obraz jednej rodziny, choć każda jej odrębna część żyła innym życiem: Ramona w poprawczaku, Marc z dwójką dzieci na wychowaniu, kontaktami z mafioso i problemami z narkotykami, Eric w więzieniu, Natasha zarabiająca marne pieniądze w sklepie spożywczym i Nicole bez możliwości wypowiedzenia własnego zdania, żyjąca pod jednym dachem z tyranem-Michaelem. Ostro.

     Mimo wszystko ta wielowątkowość i kontrast między postaciami bardzo przypadły mi do gustu. Nie było łatwo, bo w końcu poruszane tematy do prostych nie należały, ale opowiadanie spodobało mi się, tak samo jak sposób, w jaki zostało napisane — bez ogródek, czasami wręcz brutalnie (biorąc pod lupę niektóre sceny, np. to zdarzenie, gdy Big Mama i jej „strażniczki” zaatakowały Ramonę w łazience). Czytając, miałam wrażenie, że ta opowieść jest jak z życia wzięta, i że mogłaby zdarzyć się w prawdziwym świecie, który przedstawia się zupełnie tak jak ten z The Story of Ramona.

     Tekst opowiadania jest spójny. Przez szesnaście rozdziałów nie zdołałam zagłębić się w najdrobniejsze szczegóły, więc nie jestem w stanie powiedzieć, czy wystąpiły jakieś niezgodności, ale jak dla mnie nic się tam nie gryzło.

     Rzeczywiście, tak jak wspomina autorka, opowiadanie mogłoby być jedną całością, a ten podział na odcinki (czy rozdziały) jest zupełnie zbędny — choć tego właśnie wymaga Blogspot.

     Akcja opowiadania raczej nie stoi w miejscu, wręcz przeciwnie; dzięki wielowątkowości jest o czym czytać, a wszystko to wydaje się naprawdę ciekawe. Nie zdarzyło się, żeby jakiś wątek naprawdę nie przypadł mi do gustu. Najlepiej czytało mi się retrospekcję z życia Nicole i noc, podczas której poznała Michaela (który, przy okazji, szkoda, że nie jest już taki, jaki był wtedy, naprawdę) oraz akcje tj. np. drugie odwiedziny Ramony przez Marca, przy których totalnie się nad nim rozczuliłam — jaki to on opiekuńczy i w ogóle, i chciałam, żeby Ramona wyszła już ze Spofford, żeby wszystko było normalne, a horror zrobiony z ich życia skończył się, no ale… Właśnie.

     Treść trzyma się tematyki bloga, oprócz tego, że obyczajem bym Historii Ramony nie nazwała, mimo iż występują tu dokładne opisy środowiska, w którym odbywa się akcja, oraz prowadzona jest narracja trzecioosobowa. Z uwagi na charakter poruszanych tematów, poszłabym raczej w klimaty refleksyjne i psychologię.

*Świat Przedstawiony 18/20

     Wyjątkowo zaciekawił mnie pomysł na wielowątkowość i byłam ciekawa, jak ramoncia wykorzysta to w opowiadaniu; jak zdoła przedstawić losy bohaterów, każdego z osobna, w szczegółowy sposób. Okazało się, że na główny plan wyszła cała rodzina Ramony: jej ojciec oraz duża ilość rodzeństwa, które narobili rodzice (nie byłabym zdziwiona, gdyby dzieci były wynikiem nietrzeźwych zagrywek;p). Każda część rodziny Ramony wiedzie całkiem odmienne życie, aż trudno jest uwierzyć, że mimo tego kontrastu, nikt z nich nie jest zbyt szczęśliwy.

     Ramona, główna bohaterka, siedzi uwięziona w Spofford za — jak sama tłumaczy — kradzież portfela jednej z nauczycielek (choć na razie do końca nie chce mi się w to wierzyć; usiłowanie kradzieży i od razu poprawczak?). Ma trzynaście lat i wydaje mi się, że jest o wiele bardziej dojrzała psychicznie, niż mógłby wymagać od niej jej wiek. Ramona ma trudności z wiarą w siebie od kiedy straciła swoją wysoką pozycję wśród innych więźniarek. Jej najlepszym wybawieniem od zła — a przynajmniej ja tak uważam — jest Marc, starszy brat dziewczyny. Podczas ich ostatniego spotkania zdawało mi się, że Ramonie wróciły siły, gdy usłyszała od niego kilka pocieszających słów. Mam nadzieję, że szybko uda jej się podnieść, po drodze oczywiście broniąc się, jak tylko będzie mogła — szczególnie przed Nathalie, która nie wydaje się być wiarygodną osobą: w końcu ma kontakty z Laylą i na pewno razem coś knują.

     Marc. Problemy z narkotykami, kontakty z mafioso, dwójka dzieci na wychowaniu — oto cały on. Mimo jego wyniosłości, zamiłowania do przekleństw i znikomej cierpliwości, Marc jest wspaniałym bratem. Troszczy się o wszystkich dookoła, na swój własny sposób, ale to robi. Uważa, że mimo złej sytuacji w jego rodzinie, każda jej jednostka zasługuje chociażby na szacunek — dlatego też szarżuje na Dominica potrząsającego małą Rachel. Jestem pewna, że zareagowałby również na zachowanie Michaela w stosunku do Nicole, gdyby tylko ta mieszkała trochę bliżej niż na innym kontynencie.

     Oprócz Ramony i Marca, bohaterów, których po prostu pokochałam, w opowieści występują: Natasha, Dominic, Michael, Nicole, Alex, Evelina, Brian, Rachel, Nathalie, Big Mama i jej strażniczki, Miriam, Felix, Tyler, Eric i kilka innych, bardziej epizodycznych postaci. Każda z nich jest charakterystyczną osobą, wyróżniającą się z tłumu.

     Opisy są jedną z najlepszych części Historii Ramony. Długie, wyczerpujące, a zarazem lekkie i przyjemne w odczycie. Najbardziej charakterystyczne są opisy tych „momentów grozy”, którymi nazywam chociażby bójki czy scenę cięcia przez Ramonę swojego nadgarstka, opisy wspomnień, czyli tzw. retrospekcje (ta o Michaelu i Nicole była jedną z najlepszych) oraz cichych przemyśleń Ramony, na przykład jej „pamiętnik” w głowie. Jedyne, do czego chcę i mogę się przyczepić, to opisy wyglądu postaci. Nawet nie wiesz, jak trudno było mi wyobrazić sobie bohaterów — okej, pamiętam piegi Nathalie, tłuste, związane w koński ogon włosy Big Mamy i to, że Brian ciągle obtaczał wszystko swoją śliną, ale nie mam pojęcia, jaki kolor włosów ma — przykładowo — Nicole. Po prostu mogłabyś bardziej się na nich skupić, nic więcej.

*Styl/Dialogi 37/37

     Styl autorki prezentuje się dość zadziwiająco — oczywiście pozytywnie. Jestem bardzo zadowolona, że przy opisywaniu poprawczaka pojawiło się słownictwo, którego naprawdę używają ludzie tam przebywający, że postaci wyrażały emocje, kiedy mówiły, czy wręcz odwrotnie, słuchały innych, a emocje te były naturalne.

     Słownictwo jest bogate, występują charakterystyczne słowa i zwroty, autorka potrafi wczuć się w sytuację, w której znalazła się postać z opowiadania, i dokładnie, krok po kroku, tę postać przez nią przeprowadzić. Słownika używać nie musiałam, z czego cieszę się, bo to dobrze, jeśli tekst kierowany do czytelników konkretnego przydziału wiekowego jest dla nich zrozumiały.

     Opowiadanie zaciekawiło mnie, choć muszę przyznać, że brutalniejsze zdarzenia przechodziłam ciężej niż jakiekolwiek inne. Jako przykładem, mogę posłużyć się sceną, w której Ramona okalecza swój nadgarstek. Uczucia dziewczyny, które towarzyszyły tej chwili, zostały opisane w bardzo dobry sposób, ponieważ aż sama poczułam się, jakbym to ja to robiła, nie Ramona. Scena ta jest jedną z trudniejszych, bo — nawet nie zwracając największej uwagi na samo okaleczanie — fakt, że robiła to trzynastoletnia dziewczynka, jest straszną rzeczą. No bo cóż tak okropnego mogłoby przydarzyć się małej, niewinnej trzynastolatce? Dosyć sporo jak widać.

     Miałam parę takich momentów, kiedy czytałam, że mówiłam: „no, nieźle się porobiło” albo mrużyłam oczy, mając nadzieję, że dana bójka czy cokolwiek innego, co budziło we mnie grozę, skończy się jak najszybciej. Zdarzyło się to między innymi wtedy, gdy byłam w trakcie czytania sceny, w której Ramonie dostało się na stołówce. Autorka potrafiła mnie zaskoczyć, kiedy myślałam, że już wszystko się układa i niedługo będzie dobrze — tutaj zwątpiłam na przykładzie Nathalie, współlokatorki Ramony, która starała się zdobyć zaufanie małej, kiedy w tym samym czasie knuła z Laylą. A myślałam, że jest pozytywną postacią.

     Dialogi były jednym z ciekawszych elementów opowiadania: pisane bez ogródek, często z przekleństwami, po prostu samo życie. A gdy się pisze o życiu właśnie i na nim skupia większość akcji, myślę, że dialogi powinny być takie, jakie są w Historii Ramony. Tylko brać przykład.

     Występuje narracja trzecioosoba, dzięki czemu mamy pogląd na stan emocjonalny wszystkich postaci, obserwujemy akcję „z góry” i myślę, że przy tego typu opowiadaniach, jak i przy wielowątkowości, wybór ten okazuje się bardzo dobry.

*Oryginalność 7/7

     Mówiąc całkiem szczerze, Historia Ramony jest dla mnie jedyną w swoim rodzaju. Chyba jeszcze nigdy nie czytałam czegoś podobnego; opowieści o rodzinie, w której każdy ma coś do powiedzenia o swoim życiu i przedstawia je tak, jak naprawdę ono wygląda. Dzięki charakterowi poruszanych tematów oraz sposobie, w jaki zostały one opisane, opowiadanie nabiera dojrzalszego smaku i prezentuje się całkiem profesjonalnie.

     Pomysły autorki są oryginalne, czasami zadziwiają, czasami zmuszają do głębszych przemyśleń. Jak dla mnie świetnie, zrezygnowałabym jedynie z tych brutalniejszych scen, ale to tylko dlatego, że po prostu za nimi nie przepadam.

Poprawność 48/50

     Błędów nie ma praktycznie wcale, za co można dziękować niezawodnej becie. Spisała się w stu procentach, a pomyłki, które znalazłam — czyli dokładnie dwie gafy ortograficzne — są pewnie jedynie niedopatrzeniem ze strony autorki.

     Pod względem poprawności nie mam do zarzucenia praktycznie nic. Tekst czyta się z przyjemnością, prawie jak profesjonalną  książkę. Jestem tylko ciekawa, czy byłoby tak kolorowo, gdyby bety zabrakło.

*Ortografia 13/15

0010

     Kolejny wieczór nie różniący się od innych[…] = „nieróżniący”; partykułę „nie” z imiesłowami przymiotnikowymi piszemy razem

0011

     Podniosła z chodnika nie zapalonego[…] = „niezapalonego”; zasada taka jak wyżej

*Interpunkcja 10/10

Brak błędów.

*Inne błędy 15/15

Brak błędów.

*Dodatki 13/15

     Na blogu znajduje się pięć dodatkowych podstron. Są to:

     — „Na wstępie” — kontakt z autorką, motta i dodatkowe informacje o opowiadaniu, które, myślę, że odpowiadają na wszystkie potrzebne pytania mogące zrodzić się w głowach czytelników podczas śledzenia treści rozdziałów; zdarzyło się kilka błędów:

     *Ta opowieść w założeniu ma być tasiemcem - ma być wiele wątków[…] = powtórzenie, jednak nie jestem pewna, czy było zamierzone, dlatego o nim wspominam [+ pamiętaj, żeby używać myślników (—) a nie dywizów (-), co jest oczywiście utrudnione, ponieważ Blogspot niczego innego niż dywizów nam nie oferuje];

     *Mam szczerą nadzieję, że czytając mojego bloga będziecie mieć równie dobrą zabawę jak ja pisząc go. = Zbudowałabym to zdanie inaczej. „Mieć zabawę” nie brzmi ani dobrze, ani poprawnie. Może lepiej: „Mam szczerą nadzieję, że czytając mojego bloga, będziecie bawić się równie dobrze jak ja, gdy go piszę”;

     *[…]niestety nie znam, trafiłam na nie chyba kiedyś przypadkowo na facebooku. 

= „Facebooku”, nazwy własne piszemy dużą literą;

     — „Spis treści — spis rozdziałów The Story of Ramona; brakuje ostatniego odcinka;

     — „Słowniczek” — czyli coś, czego na pewno nie spodziewałam się, wchodząc na 

tego bloga po raz pierwszy; intrygujący ten slang, nie powiem, że nie; zapomniałaś o jednym przecinku:

     *[…]tam, gdzie była taka potrzeba zaznaczyłam, dla jakiej grupy społecznej dane wyrażenie jest charakterystyczne w podanym znaczeniu[…] = przecinek przed „zaznaczyłam”;

     — „Linki” — odnośniki do różnych stron, w tym do Internetowego Spisu;

     — „Spam” — miejsce, gdzie można zareklamować swojego bloga; znów zjadło 

ci przecinek:

     *Ze względu na brak czasu i chęci na odwiedzanie bloga kogoś, kto nie zadał sobie trudu, aby choćby zobaczyć, o czym piszę nie obiecuję, że odwiedzę Wasze blogi. = przecinek przed „nie obiecuję”.

     W prawej kolumnie mamy też parę dodatków:

     — „Uwaga!” — czyli ostrzeżenie o treści;

     — „Betuje – Nearyh”;

     — „Pre-betuje – Delta”;

     — „Czasem betuje – Desdemona”;

     — „Ocenki” — wraz z linkami do ocenialni i dwoma kółkami Delty.

     Na samym dole strony znajdziemy jeszcze „Tagi”.

     Dodatkowe informacje o opowiadaniu znajdują się w zakładce „Na wstępie”. Wszystkie linki i odnośniki działają prawidłowo, są poukładane oraz wyglądają estetycznie.

     Na górze bloga, w pasku, można odtworzyć playlistę stworzoną przez autorkę. Myślę, że jest naprawdę świetnie wpasowana w nastrój opowiadania.

     Jak dla mnie nie ma zbędnych zakładek.

Mowa końcowa

Dodatkowe punkty od oceniającej: 3/5 punktów

     W prezencie ode mnie otrzymujesz trzy dodatkowe punkty, ramonciu, ponieważ sądzę, że w pełni na nie zasłużyłaś. Pierwszy jest za pomysł na opowiadanie The Story of Ramona. Poradziłaś z nim sobie, podołałaś wielowątkowości, rozwijasz akcję w bardzo dobrym kierunku. Liczę na szczęśliwe zakończenie całego tego bałaganu, pamiętaj! Kolejny punkt jest za opisy, które naprawdę mnie urzekły; są takie… urokliwe. Nagrodziłam też jednym punktem twoje podejście do pracy — zaczęłaś od szaty graficznej bloga, potem zaczęłaś tworzyć samo opowiadanie. Ani jedno, ani drugie nie wygląda jak coś, do czego się nie przyłożyłaś. Doceniam twoją pracę i myślę, że każdy, kto uważa tak jak ja, jest w stanie wybaczyć ci te miesięczne przerwy między rozdziałami.

     Zauważyłam, że wstrzymałaś się z publikacją nowych rozdziałów. Szesnastka pojawiła się we wrześniu, czyli… siedem miesięcy temu. Rozumiem, poprawiasz poprzednie notki, ale chcę ci powiedzieć, że nie warto się nimi katować, skoro nie są wcale złe. Tracisz tylko czas, kiedy możesz dalej się rozwijać kreśląc, kolejne losy swoich bohaterów. Oczywiście możesz uważać inaczej, ale sama miałam kiedyś takie „wstrzymanie”, więc postanowiłam się wypowiedzieć.

     Wyżej wypisałam już wszystkie „za” i „przeciw” à propos twojego bloga, więc myślę, że tu niepotrzebnie powtarzać się nie muszę. Pozostaje mi jedynie życzyć ci powodzenia.

     Gratuluję tak wysokiego wyniku!

Punkty w sumie 196/209

Ocena:

ok. 94%, czyli Na piątkę!