„Więzień labiryntu” - Recenzujemy

Oryginalny tytuł: The Maze Runner

Tytuł polski: Więzień labiryntu

Gatunek: Thriller, Akcja, Sci-Fi

Rok produkcji: 2014r.

Data premiery za granicą: 11 września 2014r.

Data premiery w Polsce: 19 września 2014r.

Kraj produkcji: Stany Zjednoczone (USA)

Język oryginału: angielski

Czas trwania: 114 minut

Reżyseria: Wes Ball

Scenariusz: Noah Oppenheim, T.S. Nowlin, Grant Pierce Myers

Budżet: 34 000 000 $

Kontynuacja: (książkowa) Próby ognia (2), Lek na śmierć (3)

Na podstawie: książka „Więzień labiryntu” Jamesa Dashnera

Opis fabuły (wg Multikino):

Thomas budzi się w windzie, która powoli jedzie w górę. Kiedy w końcu się zatrzymuje i otwierają właz, dowiaduje się, że trafił do Strefy zamieszkałej przez Streferów. To ogromna polana ogrodzona wysokim, betonowym murem. Chłopak niczego nie pamięta – kim jest, skąd pochodzi, jak się tam znalazł. Nie wie, kim są jego rodzice i jak ma na imię.

Nikt nie wie, jak trafił do Strefy. Każdego ranka ściany muru się rozsuwają, otwierając Labirynt, który zamyka się o zachodzie słońca. Co miesiąc do Strefy przyjeżdża nowy chłopak. Pojawienie się Thomasa nie zaskakuje, ale gdy tydzień później z windy wychodzi Teresa, wszystko się komplikuje. To pierwsza dziewczyna, która znalazła się w Strefie.

Każdy Strefer ma swoją rolę – odpowiada za sadzenie roślin, budowę albo jest zwiadowcą, próbującym ustalić budowę Labiryntu, który zmienia się każdej nocy. Zwiadowcy walczą z czasem i pokonują jak najdłuższe trasy, póki nie zapadnie zmrok, ściany się zamkną, a Bóldożercy wyjdą ze swoich kryjówek.

Mimo że Thomas jest „świeżuchem”, Labirynt i Strefa wydają mu się podejrzanie znane. W jego pamięci kryje się klucz do rozwiązania zagadki tajemniczego miejsca.

Moja opinia:

Gdy na stronie mojego ukochanego Cinema City pojawiła się informacja, że „Więzień labiryntu” jest już puszczany na ekranach, nie zareagowałam na to w żaden sposób. Sam tytuł podpowiadał mi, że pewnie będzie to horror o zabijaniu i wszystkich tych podobnych do zabijania sprawach.

Teraz już wiem, jak bardzo się myliłam.

Dużo osób zdaje sobie sprawę z tego, że jestem wielbicielką filmów, które mają dobre przesłanie — inspirują, motywują i dają nadzieję. Sam zwiastun dał mi wiele do myślenia, więc nie zastanawiałam się długo i od razu poszłam do kina, aby zobaczyć go na dużym ekranie.

Przez większość filmu, a na pewno na samym jego początku, byłam nieźle zmieszana. Nie mogłam pojąć, co wyświetla się przede mną, ani nie miałam jakiekolwiek poglądu na sytuację, czy też chociażby świat, w którym znajdują się bohaterowie. W miarę z dalszym rozwojem akcji, coraz bardziej zagłębiałam się w historię Thomasa i reszty Streferów, poznając ich uczucia i wpasowując się w rozgrywane wydarzenia tak, jakbym była jednym z bohaterów.

Dużo razy zdarzyło się, że zaciskałam palce na fotelu, mówiąc: „nie, to już koniec” i bałam się, że tak uwielbiany przeze mnie happy end nigdy nie nastąpi.

Najbardziej zaimponowała mi postać Thomasa, chłopaka, który był w tym wszystkim najkrócej, a dawał reszcie Streferów najwięcej nadziei i motywował ich do drążenia tajemnicy labiryntu, mimo tego że sam bał się kolejnych dni i kolejnych zdarzeń. Ryzykował życiem, aby tylko móc wyciągnąć wszystkich z gry, w którą ktoś wciągnął ich kilka lat temu.

Zakończenie zaskakuje najbardziej i tak naprawdę to ono jest pierwszą wskazówką, wyjaśniającą ogólne spojrzenie na świat, w którym żyją bohaterowie. Wszystko kończy się niespodziewanie, więc gdy w kinie wyświetliły się napisy końcowe, których w ogóle się nie spodziewałam, ogarnął mnie szok. Byłam, i nadal jestem pod wielkim podziwem, zarówno wspaniałej gry aktorów, jak i szerokiej wyobraźni autora książki „Więźnia labiryntu”, na której podstawie powstał film.

Z niecierpliwością czekam na kolejne dwie części trylogii, a na razie biorę się za czytanie.

Film naprawdę godny polecenia!

Moja ocena: 10/10