Ocena #022

Witam wszystkich w mojej pierwszej notce z oceną w roku 2015!
Spóźnione szczęśliwego Nowego Roku! ;p
______________________________________________________

Blog: Paranormal Activity Club

Oceniająca: Carolle

Autor: Ola Rolaka Ri

Pierwsze Wrażenie 14/24

Gdy patrzę na bloga po raz pierwszy, myślę sobie, że zaczyna się naprawdę nieprzeciętnie: oryginalny układ szablonu, przemyślany nagłówek, dużo gadżetów i wykończeń w postaci dodatków graficznych. Czy to, co widzę, zachęca mnie do dalszego czytania? Jeśli patrzeć na tę część, która odpowiada za wygląd, to jak najbardziej: wszystko wygląda fajnie i nic mnie nie odrzuca; natomiast mówiąc o części, w której rozprawię się z samym tekstem: na nagłówku widzę Lucy i Natsu, którzy, o ile dobrze wiem, nie są postaciami stworzonymi przez autorkę, a występują w mandze (czyli komiksie rysunkowym) Fairy Tail, oraz w anime (japońskiej animacji rysunkowej) o tym samym tytule. No właśnie: anime, manga. Nie znam się na tym ani trochę, więc ocenianie fabuły jest w tym przypadku dużym ryzykiem. Autorka twierdzi jednak, że jest to tylko trochę fanfic, gdzie wykorzystano same postaci z Fairy Tail, więc w końcu, choć z wahaniem, czy aby na pewno zrobię to dobrze, podejmuję się wyzwania.

Tak jak już podkreśliłam — wszystko zaczyna się dość nieźle, więc mam już ochotę, żeby zacząć czytać. Nigdy nie miałam do czynienia z żadną mangą/anime, więc tym bardziej jestem ciekawa jak to wszystko wygląda. Jedynie ten napis, „Komentuj, albo giń” (oczywiście przed „albo” nie powinno być przecinka), i pistolet wycelowany w małego kociaka, odrzuca mnie. Sądzę, że autorka o tym wie, ale jest wiele innych, ładniejszych i bardziej zachęcających do komentowania dodatków. Dla przykładu: „doceń pracę autora, skomentuj”. Nie bądźmy sadystami.

Patrząc na bloga jeszcze raz, nie widzę zbyt wielu pomysłów autorki. Nawet tytuł opowiadania, Paranormal Activity Club, wiąże mi się z czymś, co znane — z horrorem Paranormal Activity. Obejrzałam pierwszą część owej serii filmów, i przysięgłam sobie, że drugiej się już nie tknę. Horrory nie są dla mnie, co mówiłoby również o tym, że nie chcę czytać Paranormal Activity Club. Autorka podkreśliła jednak, że będzie to romans, po części też kryminał, a wszystko to połączą tajemnica i szkolne korytarze. W takim razie nie wiem już, co może oznaczać ten tytuł (po przeczytaniu nadal nie mam pojęcia). Mam nadzieję, że nie żadną paranormalną aktywność.

Czy coś rzuca mi się w oczy? Kotek, kotek z pistoletem. I chyba nic więcej.

Grafika 23/23

Blog posiada profesjonalnie wykonany szablon, który — bądź co bądź — nie jest taki zwyczajny. Kolumny otaczają nagłówek z lewej i prawej strony, łącząc go z postami, a wszystko to oddzielone jest od siebie jedynie złotymi wstęgami, które naprawdę ładnie komponują się z granatem będącym większą kolorystyczną częścią bloga.

Jak dla mnie, na blogu znajdują się dwa bardzo ciekawe dodatki. Pierwszym z nich są „Zasady”. Nie często spotykam coś takiego, a jest to w jakimś sensie potrzebne. Dzięki „Zasadom” nie zapanuje na blogu chaos. Na drugi ciekawy dodatek wybrałam „Mojego Chomika”. Sam w sobie jest tylko linkiem, ale naprawdę warto w niego kliknąć — szczególnie jeśli jest się fanem mangi i anime.

Wybraną czcionkę czyta się przyjemnie, a wygląd w jakikolwiek sposób nie przeszkadza w studiowaniu tekstu. Prawie wszystko wygląda estetycznie — mam zarzuty jedynie do grafiki chomika, która nie mieści się w kolumnie oraz do kotka z pistoletem pod postami (jestem pewna, że jeden wystarczy). Kolorystyka jest miła dla oka; wspominałam już, że granat świetnie komponuje się ze złotymi paskami.

Nagłówek przedstawia dwóch młodych ludzi, dziewczynę i chłopaka. Zapewne są to główni bohaterowie opowiadania. Jeśli do szablonu sklejono ich z dwóch innych ilustracji, to wyszedł naprawdę niezły photoshop! Wyglądają jak prawdziwi. Wzrok dziewczyny jest pewny siebie, zdaje mi się, że ma tego młodzieńca w garści. Zresztą on wcale nie jest gorszy. Wyglądają jakby szli na jakąś misję — widzę podekscytowanie w ich oczach i pewność, że im się uda. Za parą widać jakąś budowlę — może akademię albo szkołę? Niżej natomiast dostrzegam blat, a przy nim stołki. Czyżby klub, bar?

Blog nie jest przepełniony dodatkami, a jego wygląd ma swoje odzwierciedlenie w treści. Wszystko jest przejrzyste oraz czytelne.

Treść 41/92

Może zacznę od tego, że zdołałam przeczytać jedynie dwa rozdziały. Męczyłam się przy nich okropnie: trzeba było przebrnąć przez multum błędów (do nich jeszcze dojdziemy), specyficzny styl pisania autorki, a także fabułę, trochę nietrzymającą się kupy. Specjalnie zerknęłam jeszcze do najnowszego rozdziału, myśląc, że jedynie początki (jak to one) były trudne, jednak rozczarowałam się. Nic nie zmieniło się na lepsze. Jest mi z tego powodu przykro, no ale cóż ja mogę poradzić? A, mogę pomóc i posłużyć dobrą radą. Właśnie teraz spróbuję to zrobić.

*Fabuła/Akcja 16/28

Przy tekście napisanym w ten sposób niezgodności stoją na ostatnim miejscu spraw ważnych do wychwycenia. Mimo tego nie, raczej na żadną z nich się nie natknęłam, choć zdarzyło się parę błędów logicznych (wypisane niżej). Tekst jest raczej spójny, ale czasami sens ucieka z napisanych słów.

Za plusa można uznać to, że akcja jest żywa, a w opowiadaniu występuje dużo wątków: każdy z nich ma swój cel i nic nie gubi się gdzieś pośrodku bez możliwości powrotu. Gdyby jeszcze te wątki były ciekawsze, opisane wolniej i swobodniej (bez miliona wykrzykników, „hihi” i „hehe” w dialogach — zamieniamy to na „zaśmiał/a się”, bez słów pisanych w całości DUŻYMI LITERAMI, bez dzielenia słów na sylaby — nie jesteśmy przedszkolakami; i nie, to nie jest specyficzny styl, bo owy nie istnieje, to po prostu niepoprawne i nieestetyczne zapisywanie tworzonego przez siebie tekstu) to może coś fajnego by z tego opowiadania wyszło. Każdy może rozwijać swoją pasję, każdy może próbować — nikt nam tego nie zabroni. Praca czyni mistrza.

Wątki się zmieniają i nie ma dla nich jakiegoś określonego schematu. To dobrze, autorka stara się wymyślać nowe akcje — nie zawsze wychodzi to najlepiej, ale doceniam jej zawziętość.

Romans, szkoła, tajemnica, kryminał. Nie dotarłam do żadnego oprócz szkoły, po prostu nie dałam rady. Chciałabym, żeby jednak umożliwić to innym: po prostu przejrzeć rozdziały (albo oddać je becie). Miałam nadzieję, że poznam dalsze losy bohaterów, ale jeśli poprawność nie pójdzie z punktami ku górze, nie ma na to żadnej szansy. Jest dużo osób, które nie przykładają do tego wagi, nie przeszkadza im tekst przedstawiony w taki sposób: dobrze, że kilku/kilkunastu owych osobników trafiło na Paranormal Activity Club.

*Świat Przedstawiony 11/20

Bohaterowie opowiadania są zwykłymi ludźmi mieszkający w Magnolii, krainie pełnej złych ludzi, wielu gwałtów, przemocy, alkoholu i narkotyków. Lucy Heartfilia, blondwłosa dziewczyna o wyraźnie zarysowanych kobiecych kształtach, której nie oprze się żaden mężczyzna; szanująca siebie, potrafiąca marzyć, pragnąca dobra. I on, Natsu Dragneel, różowowłosy, pochodzący z szanowanej rodziny chłopak; wyznający zasady podobne do Lucy — tak samo jak ona, Dragneel nie myśli o ranieniu ludzi, prostytucji i wszystkich złych rzeczach, które pochłonęły Magnolię. W końcu trafiają na siebie dzięki człowieczemu impulsowi Natsu — chłopak ratuje Lucy z rąk chcącego zgwałcić ją Zerefa. Tak zaczyna się ich wspólna historia.

Bohaterowie byli chyba najlepszą częścią całego tworu zwanego Paranormal Activity Club. Nie jest to pocieszające stwierdzenie, skoro właśnie postaci zostały zapożyczone od mangi/anime Fairy Tail. Cóż, mnie spodobał się sposób, w jaki bohaterowie zostali wykreowani, mimo że czasami zdawali się być impulsywni, podejmowali głupie, jak dla ich wieku, decyzje i zachowywali się nienaturalnie.

Czas akcji nie jest wyraźnie przedstawiony; wiadomo jedynie, że wieczorem jest zimno (kiedy Lucy zostaje bez domu w rozdziale pierwszym). Mimo to nie odczuwa się braku owych informacji.

Opisy są kolejną ważną sprawą, której w opowiadaniu po prostu brakuje. Spójrzmy przykładowo na rozdział pierwszy: opis widoczny jest tylko na początku, jako wprowadzenie, natomiast cała długa reszta notki składa się wyłącznie z chaotycznych dialogów, zawierających za dużo wykrzykników. Efekt jest z tego taki, że ja, jako człowiek nieinteresujący się mangą i anime, kompletnie nie potrafiłam wyobrazić sobie bohaterów ani miejsc, do których prowadziła ich akcja — oczywiście dopóki nie zajrzałam do odpowiedniej zakładki na blogu. Niestety ja tego nie pochwalam.

*Styl/Dialogi 13/37

Jeśli chce się pisać opowiadanie, to się je pisze. Nie można potem żałować, że może niepotrzebnie je zaczęliśmy, bo w końcu było ono jednym z kroków do stania się lepszym w pisarstwie; amatorskim, ale jednak. Pytanie można sobie zadać, ale inne: czy dobrym pomysłem było publikowanie? Masz czytelników, ktoś jednak jest twoim zwolennikiem? No to pewnie! Jeżeli tylko nie boisz się krytyki, na którą przy publikowaniu zawsze jesteś narażony, rób, co tylko zechcesz. Jedynym ważnym warunkiem w publikowaniu jest to, żebyś nie zawieszał bloga i z niego nie rezygnował, dopóki naprawdę nie zakończysz opowieści. Usłyszałam kiedyś najgłupszą wypowiedź na świecie: „Wiesz, każdemu kiedyś kończy się wena.” To nieprawda. Nie wierzę, żeby można było nagle zrezygnować z czegoś, czemu poświęcało się tyle czasu, starań i nieprzespanych godzin. To brak wiary w siebie, brak chęci.. Ale nie można rezygnować z czegoś, co jest twoją pasją. Jeśli zostawisz jedną niedokończoną opowieść, aby zacząć nową, bo „masz dobry pomysł na fabułę”, to zapewniam cię, że jego również nie skończysz.

Opowiadanie Paranormal Activity Club mnie — niestety — nie zaciekawiło, i nie sprawiło, że chciałam czytać więcej i więcej. Nie było dużo niespodziewanych zwrotów akcji i wydarzeń budzących serce do szybszej pracy, żadnego dreszczyku, nic. Czułam się źle, czytając. Aż niedobrze mi z tym, że się teraz do tego przyznaję. Starałam się jak mogłam, żeby wykrzesać z siebie choć trochę pozytywnej energii dla tego tworu, ale nie dałam rady. Może dlatego, że przez dwie godziny studiowałam jedynie rozdział pierwszy? Nie wiem.

Styl autorki, zdaje mi się, nie jest jeszcze dobrze wyrobiony. Jestem ciekawa, ile już czasu piszesz, Olu? Ze swojego doświadczenia czuję, że to początek — choć może się mylę — bo ja sama zaczynałam podobnie dobre trzy lata temu. Teraz, gdy czytam swój pierwszy prolog, który publikowałam w wieku dwunastu lat, chce mi się śmiać i płakać jednocześnie. Może ty również przejdziesz przez coś podobnego niedługo.

Słownictwo nie jest ani bardzo bogate, ani bardzo płytkie. Wulgaryzmy dodatkowo obniżają jego wyjątkowość.

Dialogi występujące w opowiadaniu są przekomiczne. Naprawdę. Dużo się śmiałam — najwięcej przy scenie w barze, kiedy Lucy i Natsu się „upijali”. Mówiąc teraz całkiem poważnie, zaliczyłabym PAC’a do komedii.

Występuje narracja trzecioosobowa, ale nie wpływa ona na przebieg akcji. Tekstu niestety nie czytało mi się przyjemnie. Nie musiałam posługiwać się słownikiem.

*Oryginalność 1/7

Z tego, co wyczytałam, powiązanie Fairy Tail z Paranormal Activity Club opiera się jedynie na krainie Fiore. Wykorzystane zostały też postacie: Natsu i Lucy. Są oni zwykłymi ludźmi, a nie czarodziejami — chyba że tylko na razie tak jest. Poza tym fabuła nie jest jakaś specjalnie wymyślna, co dodatkowo potęguje fakt, w jaki sposób została przedstawiona. Żaden pomysł na wątek — z tych, przez które udało mi się przebrnąć — nie był ciekawy ani interesujący.

Poprawność 7/50

Tyle się tego nazbierało, że nawet nie wiem, od czego by tu zacząć.

Ortografia jest na średnim poziomie (choć na najlepszym ze wszystkiego), gdzieniegdzie zdarzają się błędy. Natomiast interpunkcja, zjadanie liter, złe końcówki, niepoprawnie pisane dialogi, powtórzenia… O rany. Tego jest tyle, że chyba — szczególnie w początkowych rozdziałach — nie znalazłabym całkowicie poprawnie napisanego zdania.

Błędy rażą po oczach, a tekst czyta się naprawdę źle. Radziłabym poćwiczyć, poczytać trochę — to da się wyuczyć. Chyba że idziemy na łatwiznę — są jeszcze bety.

*Ortografia 7/15

Rozdział 1 – Pić i żyć

To historia o pięknej, nie pokonanej przez czas, miłości, która rodząc się już w dzieciństwie[…] = „niepokonanej”, „nie” z przymiotnikami piszemy razem

Chciała stąd wyjść, jednak on postawił ją przed siebie i z całej siły spoliczkował. = „postawił ją przed sobą”

Niespodziewanie gospodarz podniósł się i wskazał gościu[…] = „i wskazał gościowi”

Wtedy zobaczył, że na jej twarzy płynie malutki strużek krwi. = „płynie malutka strużka krwi”

Szybko chwycił swój rękaw od bluzki i zaczął nią wycierać ranę. = „zaczął nim [rękawem] wycierać”

- Co?! – zapytała się szorstko, ale jak miała inaczej zareagować. = bez „się” [po prostu tego nie dodajemy]

[…]to od razu jej rodzina zyskała by sławę[…] = „zyskałaby” [tryb dopuszczający użyty w formie osobowej: klik]

Spojrzał w stronę dobiegającego się krzyku. = bez „się”

*Interpunkcja 0/10

Rozdział 1 – Pić i żyć

To historia o pięknej, nie pokonanej przez czas, miłości, która rodząc się już w dzieciństwie[…] = zbędny przecinek przed „miłości”

Za uśmiechem na twarzy, skrywa się rozpacz, która[…] = zbędny przecinek przed „skrywa”

[…]człowiekiem, który nie zawahał się zostawić żony, w miejscu, gdzie istniało[…] = zbędny przecinek przed „w miejscu[…]”

[…]którzy w przyszłości mieli połączyć swoje rodziny, „świętym” więzłem małżeńskim. = zbędny przecinek

W siedzibie fioryjskiej mafii, wrzało od krzyków,  rozmów i innych zbędnych rzeczy. = zbędny przecinek przed „wrzało”

Do środka wszedł mężczyzna, o władczej i surowej postawie. = zbędny przecinek

– Witam serdecznie! – zaczął zacierać ręce widząc siedzącego za biurkiem mężczyznę. = „zaczął” z dużej litery, w końcu to początek nowego zdania; przecinek przed „widząc” [klik]

– Gdzie nasz młody panicz? – dziecko niepewnie wyszło z ukrycia ukazując czarną czuprynę na głowie. = „dziecko” z dużej litery, początek zdania; przecinek przed „ukazując” [czupryna musi być na głowie, nigdzie indziej, więc dodawanie „na głowie” na koniec zdania nie jest logiczne]

- Witam! – ukłonił się lekko. – Mam pójść z nią? – spojrzał na swojego ojca, który[…] = „ukłonił” i „spojrzał” z dużej litery

[…]wziął ją za małą rączkę i zaczął prowadzić, do jego pokoju. = zbędny przecinek

- Jak zostanę twoim mężem, to nigdy cię nie uderzę! – chłopiec wstał i usiadł tuż obok niej. = „chłopiec” z dużej litery

- Pewnie, jak będziemy już dorośli[…] = zbędny przecinek

Chłopiec z napływu emocji, wstał. = zbędny przecinek

Gdy wstał zobaczył, że dziewczynka płacze. = przecinek przed „zobaczył”

- Coś się stało? – spanikował i szybko wstał. = „spanikował” z dużej litery

[…]krzyknął nie wiedząc, co się dzieje. = przecinek przed „nie wiedząc”, zbędny przecinek po „nie wiedząc”

*Inne błędy 0/15

Rozdział 1 – Pić i żyć

[…]miało się odbyć spotkanie dwóch młodych dziedziców, którzy w przyszłości mieli połączyć swoje rodziny[…] = powtórzenie — „miało”; „mieli”

Blondwłosa piękność o czekoladowych oczach i niesamowitych walorach, których żaden mężczyzna na świecie nie był w stanie pominąć[…] = „pominąć”? Co?

                              […]oglądając 350 odcinek serialu[…] = liczby i cyfry zapisujemy słowami

                                 […]chwyciła pilot od telewizora, wyłączyła go[…] = wyłączyła pilota?

Zaczęła spoglądać na swój biały sufit, rozmyślając nad swoim życiem i nad ty, co się wydarzyło przez całe siedem lat życia. = „tym”; powtórzenia — „swój”; „swoim” i „życiem”; „życia”

Nie pamiętała zabaw z matką[…] = to skąd wiedziała, że kiedyś się z nią bawiła?

- Minęło już całee… – wyciągnęła to słowo[…] = wyciągnęła słowo?

Zaczęła dokładnie się przyglądać każdej sukience. = „przyglądać się”, zły szyk zdania

[…]Nasza firm ostatnio ma problemy[…] = „firma”

Miał jedną zaletę. Miał dużo znajomości[…] = powtórzenie — 2x „miał”

– Ty być mi nic nie zrobił? = „byś”

[…]zaczął bacznie się przyglądać kolejnym[…] = „przyglądać się”, zły szyk zdania

Był zniecierpliwiony, dlatego zsunął się po ścianie i siadając  na podłodze. = „usiadł”; dlatego, że był zniecierpliwiony, to usiadł na podłodze? Hm.

– Zacisną mocno powieki i odebrał. = „zacisnął”

Ludzie zjeżdżali się tutaj, by móc podziwiać piękno przyrody i móc odpocząć[…] = powtórzenie — 2x „móc”

[…]drzewa powoli zaczęły przyodziewać złoto, czerwień czy inne kolory. Chodniki zaczęły się pokrywać[…] = powtórzenie — 2x „zaczęły”

[…]się pokrywać kolorowymi liśćmi[…] = „pokrywać się”, zły szyk zdania

To nie jest manga shoujo, gdzie wszystko jest takie piękne. = nie jestem pewna, czy to dobre zdanie; bohater może porównywać mangi i mieć pojęcie, że sam w jednej z nich występuje?

Szybko schowała zdjęcie poduszkę, a sama lekko ogarnęła twarz. = „pod poduszkę”

[…]uśmiechną się drwiąco[…] = „uśmiechnął”

Z oczu zaczęły nieświadomie spływa łzy. = „spływać”

Czerwona ciec zaczęła coraz mocniej zabarwiać chodnik. = „ciecz”

[…]UCIEKAJ! NIC MI NIE BĘDZIĘ[…] = „będzie”

- A co się stało? – zapytała osoba, po drugiej stronie telefonu. – Czyżbyś umieram? = „umierał”

- A teraz się nie ruszał. Wyciągamy – ostrzegł go Macao[…] = „ruszaj”

[…]westchnął głęboko, a następnie zacisną mocno powieki. = „zacisnął”

[…]starał się nie krzyczeć, ale operacje piekielnie bolała. = „operacja”

*Dodatki 13/15

Blog zawiera dużo dodatkowych zakładek. Są to:

ü    „Spis Treści” — spis rozdziałów: i tych opublikowanych, i tych w drodze, łącznie z procentem, który w tym przypadku mówi nam o postępach pracy;

ü    „Zapowiedź” — krótka zapowiedź sezonu pierwszego opowieści; ciekawa i zachęcająca do czytania; jeden minus — czy można „mieć historię swoich narodzin”? Nie brzmi to zbyt fajnie;

ü    „Bohaterowie” — krótkie opisy bohaterów wraz z ilustracjami; osobiście jestem przeciw tego typu podstronom, wolę kiedy czytelnicy sami kreują sobie w głowie wygląd bohaterów — choć w tym wypadku postacie są odzwierciedleniem tych z Fairy Tail, prawda?; przed znakami zapytania nie stawiamy spacji; na dole notki napisane zostało „Zauważyłeś/aś jakiś błąd? Natychmiast mnie poinformuj na facebooku, bądź w komentarzu!!!” — powinno być „poinformuj mnie”, zły szyk zdania (przecież nawet źle brzmi);

ü    „Mapa” — dwie mapki (Ziemi oraz Magnolii) i ilustracje dzielnic drugiego ze światów, w którym rozgrywa się akcja opowiadania;

ü    „Świat Pac-a” — krótkie zapoznanie świata Paranormal Activity Club (rozwiązałam ten skrót — pac — dopiero po dłuższym czasie); „Ziemią” piszemy z dużej litery;

ü    „Linki” — odnośniki do różnych stron, w tym button prowadzący do Internetowego Spisu;

ü    „Spamiarnia” — zupełnie inny blog stworzony tylko dla spamu? No nieźle;

ü    „Ola Ri na Facebooku” — fanpage autorki.

Na blogu znajduje się również wiele dodatków. Zacznijmy od lewej kolumny:

ü    „Fanpage” — czyli to samo, co ostatnia zakładka w Stronach;

ü    „Komentujemy” — o czym wspominałam już powyżej;

ü    „Tylu mnie odwiedziło” — liczba wyświetleń bloga;

ü    „Ostrzeżenia”;

ü    „Zasady” — o których również wspominałam;

ü    „Kto czyta?” — obserwatorzy bloga;

ü    „Ilu was będzie?” — obserwatorzy konta Google autorki; czemu akurat taka nazwa gadżetu?;

ü    „Naj rozdziały” — po co coś takiego, skoro czytelnik i tak przeczyta wszystkie rozdziały?

     Prawa kolumna:

ü    „Stali czytelnicy”;

ü    „Strony”;

ü    ankieta „Jestem stałym czytelnikiem”;

ü    „Informator” — najnowsze aktualizacje (polecam je odświeżyć)

ü    „Tłumacz”;

ü    „Pytania”;

ü    Liczba osób będących obecnie na blogu;

ü    „Mój chomik” — o którym też rozprawiałam powyżej.

Dodatkowe informacje o opowiadaniu znajdziemy w zakładkach „Mapy” oraz „Świat Pac-a”. Wszystkie linki i odnośniki działają jak należy oraz są poukładane estetycznie (z opisanymi wyżej wyjątkami). Nie ma zbędnych zakładek.

Mowa końcowa

Dodatkowe punkty od oceniającej: 0/5 punktów

Efekt końcowy w dodatkowej punktacji wynosi zero, jednak to nie tak, że nic nie przyznałam. Plus jeden należał się za dużą liczbę ciekawych dodatków, przez co blog nigdy nie wyglądał pusto, oraz plus jeden za świetną grafikę — o to autorka się postarała. Minus jeden za chaotyczność tekstu, i drugi za małą ilość opisów. Także wychodzi nam równe zero.

Szczerze mówiąc, gdy dochodzę do końca oceny PAC’a, jestem nastawiona do opowiadania jak i całego bloga neutralnie. Złe strony świetnie złączyły się z tymi dobrymi, i mowę piszę tak, jakbym zaczynała wszystko od nowa.

Mam nadzieję, że powyżej zaznaczyłam wszystkie ważne do poprawienia/wyćwiczenia sprawy. Oprócz tego — wcześniej o tym nie pisałam — ładnie byłoby, abyś (skoro masz wcięcia w tekście) akapity robiła również przed myślnikami w dialogach, oraz nie usuwała muzyki, bo ta jest naprawdę świetna!

Pamiętaj, że nigdy nie można się łamać, nawet tą moją ocenką. Pamiętaj, Olu, że nie jest ona wcale taka najgorsza, a żeby być w czymś dobrym, potrzeba dużo czasu i ćwiczeń. W takim razie do roboty!

Gratuluję dużej liczby czytelników, którzy, mam nadzieję, dają ci dużo wsparcia — ja ci go pewnie trochę odebrałam, oczywiście nieumyślnie, bo taka moja rola, aby oceniać sprawiedliwie.

Życzę ci powodzenia, i na pewno zajrzę na Paranormal Activity Club, aby zobaczyć jak ci idzie.

Punkty w sumie 98/209

Ocena:

ok. 47%, czyli Dwója, nie postarałeś się!